Soms zijn de programmeurs van onze Belgische bluesscène moeilijk te vatten. Neem nu de befaamde Bluescaravan, die zijn aan hun editie 6 toe en er is nergens een datum voor België te bespeuren in de kalender, begrijpen wie begrijpen kan…

Eén van de artiesten die bij de editie van 2010 zijn opwachting maakt is niemand minder dan Coco Montoya. Coco is zo iemand die wel bij iedere bluesliefhebber een plaatsje heeft. Geboren en opgegroeid in het zonnige California straalt hijzelf alle rust en eenvoud uit, want deze linkshandige gitarist zou je het zonnetje onder de bluesmuziekanten kunnen noemen. De man met de eeuwige glimlach. Zijn carrière begon in de zeventiger jaren en net toen leerde hij onmiddellijk Albert Collins kennen, iemand die steeds voor Coco als een 2de vader was. Zijn advies…’just play with what’s in your heart’ is hem altijd bijgebleven en dat hoor je ook wanneer je naar een album luistert van hem. Hijzelf heeft en een tijdje moeilijk gekregen en stapte dan ook resoluut uit de muziekwereld, maar toen John Mayall zich in California ging vestigen kreeg hij vlug te horen over deze gitaarspeler met als kenmerk zijn linkshandige ‘strat’. Op de vraag of hij deel wilde uitmaken van de Bluesbreekers was het antwoord van Coco Montya positief en hij bleef 10 lid van deze groep tot hij in 1993 hij vond dat de tijs voor een solocarrière was aangebroken.

De eerste jaren was het uitbrengen van albums intens te noemen met als start in 1995 met het mooie ‘Gotta Mind To travel’. In 1996 volgde het album ‘Ya Think I ‘d Know Better’ met voor mij één van mijn favoriete nummers van Coco met ‘Can’t Get My Ass In Gear’, iets wat menige mannen wel een voorhebben na een teveel nuttigen van alcohol. Een jaartje later kwam ‘Just Let Go’ uit met het instrumentale ‘Cool Like Dat’, een nummer dat het bij mij nog steeds goed doet. Er volgden nog 3 albums met als laatste in 2007 het album ‘Dirty Deal’. In 2009 kwam er bij Blind Pig wel een soort best of uit met als titel ‘The Essential…’ een album waar we het later nog wel eens over gaan hebben maar we vonden het opportuner te wachten tot begin 2010 wanneer Ruf Records hier een nieuw album van Coco Montoya op de markt zouden brengen.

‘I Want It All Back’ is de titel en telt 11 tracks en mag meteen als een van de mooiste van Coco Montoya worden bestempeld. Als producers tekenen niemand minder dan Jeff Paris maar ook Keb’ Mo heeft zijn hand in dit prachtige album. Keb’ Mo heeft een uitzonderlijk gave om met alle strekkingen in de blues & jazz goed weg te kunnen en met Keb’ Mo als begeleidende gitarist en Jeff Paris op de B3 is dit album al een hit alvorens het uitkomt.

Opener ‘Hey Signorita’ is al meteen een schot in de roos en weerspiegelt met dit nummer dat ooit door de Doo Wop groep The Penguins werd uitgebracht op hun album ‘Earth Angel’ bewijst Coco dat hij het aandurft om een cover een gans andere dimensie te geven. Openingstrack ‘I Want It Al Back’ werd geschreven door Coco’s vriend David Steen en is Coco ten voeten uit. Een nummer dat hem op het lijf is geschreven, relax gezongen en de gitaarsound zoals deze thuishoort bij Montoya…subtiel en haarfijn, echt genieten.

Van Lamont Dozier krijgen we ‘Forever’ en daarmee trekken we richting motorcity Detroit want deze ballad brengt onmiddellijk de hoogdagen van Motown weer in beeld, hier prachtig uitgevoerd met Jeff Paris op de keyboards en een achtergrondkoor dat ons onmiddellijk doet wegmijmeren…sixties soul zoals die het best klinkt.

Met Buster Brown’s zijn ‘Fannie Mae’ krijgen we meer het andere blueswerk en hierop maken het koppel Rod Piazza en zijn Honey hun opwachting. Als afsluiter komen ze met eentje van Jackson Browne op de proppen, deze ‘Somebody’s Baby’ wordt hier met de keyboards van Jeff en de prachtigesaxsolo van Paulie Cerra een hemelsmooi soulbluesje…and Coco, you’re everyone’s baby…

‘I Want It All Back’ is meteen op en top zoals de beste Coco Montoya moet klinken een album waar andere kleppers als een Delbert McClinton gewoon jaloers op zullen zijn en meteen doen we een wave aan het adres van Ruf records want dit is er pal op…